Σεράντα μήλα κόκκινα
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σ’ ένα μαντήλ δεμένα (δις)
σεράντα σεβτάς κι’ αν εφτάς ρίζαμ
κ’ ευρίκ’ς κι άμον εμένα (δις)
τ’ ομάτες ασάν ουρανόν πουλι μ’
αστρέν πα κατηβάζνε (δις)
πόσα καρδόπα ν’ έκαψες ρίζαμ
και ποσα αναστενάζνε (δις)
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σή σειράν τιζεμένα (δις)
επάρ’ αρνόπομ την στρατάν ρίζαμ
ντο θα φερ’ τσε σ’ εμένα (δις)
Για έλα έλα πούλι μ’ με τεμέν έλα γιάβρι μ’
το νόστιμον το τέρεμας πούλι μ’ θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’. (δις)
Πουλόπα ταξιδιάρικα έναν μένεμαν φέρτε
τα κήρουκα μ' κι ο αδερφό μ' αν ζούνε σε μεν πέτε
Ρεφρεν
το αίμαν νέρον κι ίνεται κι οι ρώμιοι κι τουρκεύνε
κι ο αδερφόν τον αδερφόν πάντα θα αραεύνε
Πατρίδα
Πάντα θυμούμαι και πονώ
Τι Πάτριδας τον τόπον
Ο νουσ' ειμ' επέμνεν εκεί
Κι αδά έν το κορμόπομ (δις)
Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ'
Κι εκεί την ψυμ' εφήνα (δις)
Το Πόντο ερωθύμεσα
Τι πατρίδας το χώμα
Ατόσα χρόνε εδέβανε
Κι ενέσπαλα ακόμα (δις)
Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ'
Κι εκεί την Ψυμ' εφήνα (δις)
Η Ρωμανία πάρθεν
Ναιλί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ την Πολ επαίραν,
επαίραν το βασιλοσκάμ κι ελάεν η Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρα,
κι ο Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει και δερνοκοπάται.
Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι,
η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Τρυγώνα
Ακεί πέρα σ' ορμανόπον
η τρυγώνα η κορώνα
έστεκεν και εποίνε ξύλα
η τρυγώνα η κορώνα.
Ο άντρας ατσ' έτον μυξέας
η τρυγώνα η κορώνα
τα ξύλα τσ' έταν οξέας
η τρυγώνα η κορώνα.
Πορπατεί και πάει τίκια
η τρυγώνα η κορώνα
τ' ορταρόπα τσ' είν' τιφτίκια
η τρυγώνα η κορώνα.
Η τρυγώνα με τ'ορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα
πάει σ' ορμάν σωρεύ' χορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα.
Τα σέρ(ι)α τσ' άμον τσατσία
η τρυγώνα η κορώνα
όλο στούδ(ι)α και πετσία
η τρυγώνα η κορώνα.
Ακεί πέραν ήλιος έν'
η τρυγώνα τίνος έν'
πάει ησαΐα κι ιρεάζ τα ζα
και μαραίναντ' τα δέντρα.
Ακεί πέραν έστεκεν
την κάλτσαν ατσ' έπλεκεν
είπα 'τεν έλα αδά
το λαλόπο μ' χαμελά.
Σκουλαρίκ' φορεί σο ωτί
και σα σέρ(ι)α δαχτύλίδ'
μ' ένα τέρεμαν γλυκίν
σίλια χρόνια έν' βράδυν.
Η μάνα εν κρύο νερόν
Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)
α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ...
α τότε θελ ζωήν
κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
αμάν και φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς
η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν
η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν
η μάνα να μη εν
η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)
σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ
θα τσαείς
η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν
τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην
η μάνα εν κρύον νερόν...
θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)
ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...
κι θα γλυτών κανείς
κατ ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην
Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ
Αητέν’ τς επαραπέτανεν
Αητέν' τς επαραπέτανεν
ψηλά σα επουράνια
και τα τζαγκία ατ' κόκκινα
και το τσαρκούλν' ατ' μαύρον,
εκράτνεν και σα κάρτζια του
παλληκαρί βραχιόνας.
- Αητέ μ', για δος με ασό κρατείς,
για πε με όθεν κείται.
- Ασό κρατώ κι δίγω σε,
αρ όθεν κείται λέγω.
Για ποίσον σιδερέν ραβδίν
καί χάλκινα τσιαρούχιακι
έπαρ σο χέρι σ' τη στράταν
κι όλεν το μονοπάτι.
Ακεί σο πέραν το ρασίν,
σ' αλάτ' επ' εκεί μέρος,
μαύρα πουλία τρώγν' ατον
και ασπρα τριγυλίσκουν.
- Φατέστε, πουλία μ', φατέστε,
φατέστε τον καρίπην,
σήν θάλασσαν κολυμπετής,
σ' όμάλια πεχλιβάνος,
σον πόλεμου τραντέλλενας,
ρωμαίικον παλληκάρι
Η κορ επείεν σο παρχάρ
Η Κορ επείεν σον παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Να είνεται ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Και για τ’ ατέν θα είνουμε, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Και κυνηγός σ’ ορμάνια, έλα έλα λέγωσε (δις)
Παρχαρομάνα εποίκε σε, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Κι εγέντ’ς λαλασαρία, έλα έλα λέγωσε (δις)
Εσέγκες με και σήν σεβτάν, έ ει πουλήμ-πουλήμ.
Τερείς με κρύα-κρύα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Η κορ εξέβεν σο παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Εγέντονε ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Εφώταξεν και ο παρχάρτς, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Εμόρφηναν τ' ορμάνε, έλα έλα λέγωσε (δις)
Το τσαμπασίν
Εκάεν και το τσάμπασιν
Κι επέμναν τα τουβάρια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Και ν’ερρούξαν σό γουρτάρεμαν
Τ’Ορτούς τα παλληκάρια οφ οφ αμάν
Κλαίν τα πουλόπα τη Θεού
Κλαίν τα πεγαδομάτια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Κλαίει το τσιαμπλούκ, το καρακιόλ
Κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτια, οφ οφ αμάν.
Εκάεν και το τσάμπασιν σπίτε κι θ’απομένε, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν
Ολ’ κάθουνταν και κλαίγνε, οφ οφ αμάν.
Αρ εκάεν κι εμανίεν όλεν το παρχάρ
Και ν’εκές τιδέν κι επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ (δις)
Την πατρίδαμ έχασα
Την πατρίδαμ έχασα έκλαψα και πόνεσα
λύουμαι κ’ αρωθυμώ oϊ οϊ οϊ οϊ ν’ ανασπάλω και πορώ (δις)
Μίαν κ’ άλλο σήν ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σήν αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)
Τα ταφίαμ έχασα ντ’ έθαψα κ’ενέσπαλα
τεμετέρτς αναστορώ, oϊ οϊ οϊ οϊ και σο ψώπομ’ κουβαλώ (δις)
Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)
Εκκλησίας έρημα Μαναστήρεα ακάντηλα
πόρτας και παράθερα oϊ οϊ οϊ οϊ έπεμναν ακράνοιγα (δις)
Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τα’ ομάτεαμ’ έπλυνα. (δις)
Καλόν κορίτσ'
Καλόν κορίτσ',
καλόν κορίτσ'
καλόν κι ευλοημένον
ση χώρα φαίνετ' άσκεμον,λελέβω ατό,
σε μέναν φωταγμένον.
Καλόν κορίτσ' εχόρευαντ' έμορφα τα κορτσόπατα
τα κάλλια τουν εσείουσαν,λελέβ' ατά,
άμον μανουσιακόπα.
Καλόν κορίτσ' για χόρεψονεσύ τεμόν φραντάλαντα
αμάραντα μαραίν' πουλί μ',λελέβω σε,
και τεσόν η εγκάλιαν.
Ζιπάν ζιπί
Ζίπαν ζίπ η κάρδιαμ γομάτον' όνερα
λάσκεται απάν σα παρχάρεα σα κρύα νερά
Κάθουμ' ώρας και νουνίζω μικρόν πούλοπομ'
την ανάσας να έρται κρούει απάν σον πρόσωπομ
Να τερείς μεν και να σκίεις μεν μασέρ κοφτερόν
να σασέβω να μη εξέρω που κές να τερώ
Να τρομάζω και να στέκω άμον ιαντζούις
να ανοίγω τα σερόπαμ και κει απές να ρούεις
Να ερχεσαι γρυβών τς απάνι μ'
να σφιγγ'ς να τσιχρώντς
τα ντερτια ντο ειν' απεσ ιμ ολα να λαρωντς.
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σ’ ένα μαντήλ δεμένα (δις)
σεράντα σεβτάς κι’ αν εφτάς ρίζαμ
κ’ ευρίκ’ς κι άμον εμένα (δις)
τ’ ομάτες ασάν ουρανόν πουλι μ’
αστρέν πα κατηβάζνε (δις)
πόσα καρδόπα ν’ έκαψες ρίζαμ
και ποσα αναστενάζνε (δις)
Σεράντα μήλα κόκκινα πούλι μ’
σή σειράν τιζεμένα (δις)
επάρ’ αρνόπομ την στρατάν ρίζαμ
ντο θα φερ’ τσε σ’ εμένα (δις)
Για έλα έλα πούλι μ’ με τεμέν έλα γιάβρι μ’
το νόστιμον το τέρεμας πούλι μ’ θα σύρ’ και παίρ’ τ’ αχούλι μ’. (δις)
Πουλόπα ταξιδιάρικα έναν μένεμαν φέρτε
τα κήρουκα μ' κι ο αδερφό μ' αν ζούνε σε μεν πέτε
Ρεφρεν
το αίμαν νέρον κι ίνεται κι οι ρώμιοι κι τουρκεύνε
κι ο αδερφόν τον αδερφόν πάντα θα αραεύνε
Πατρίδα
Πάντα θυμούμαι και πονώ
Τι Πάτριδας τον τόπον
Ο νουσ' ειμ' επέμνεν εκεί
Κι αδά έν το κορμόπομ (δις)
Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ'
Κι εκεί την ψυμ' εφήνα (δις)
Το Πόντο ερωθύμεσα
Τι πατρίδας το χώμα
Ατόσα χρόνε εδέβανε
Κι ενέσπαλα ακόμα (δις)
Πατρίδα μ' ξαν' πατρίδαμ'
Άλλο εσέν ξάει κι είδα
Ας επάτνα τα χώματα σ'
Κι εκεί την Ψυμ' εφήνα (δις)
Η Ρωμανία πάρθεν
Ναιλί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ την Πολ επαίραν,
επαίραν το βασιλοσκάμ κι ελάεν η Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρα,
κι ο Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον, κλαίει και δερνοκοπάται.
Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ Γιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι,
η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Τρυγώνα
Ακεί πέρα σ' ορμανόπον
η τρυγώνα η κορώνα
έστεκεν και εποίνε ξύλα
η τρυγώνα η κορώνα.
Ο άντρας ατσ' έτον μυξέας
η τρυγώνα η κορώνα
τα ξύλα τσ' έταν οξέας
η τρυγώνα η κορώνα.
Πορπατεί και πάει τίκια
η τρυγώνα η κορώνα
τ' ορταρόπα τσ' είν' τιφτίκια
η τρυγώνα η κορώνα.
Η τρυγώνα με τ'ορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα
πάει σ' ορμάν σωρεύ' χορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα.
Τα σέρ(ι)α τσ' άμον τσατσία
η τρυγώνα η κορώνα
όλο στούδ(ι)α και πετσία
η τρυγώνα η κορώνα.
Ακεί πέραν ήλιος έν'
η τρυγώνα τίνος έν'
πάει ησαΐα κι ιρεάζ τα ζα
και μαραίναντ' τα δέντρα.
Ακεί πέραν έστεκεν
την κάλτσαν ατσ' έπλεκεν
είπα 'τεν έλα αδά
το λαλόπο μ' χαμελά.
Σκουλαρίκ' φορεί σο ωτί
και σα σέρ(ι)α δαχτύλίδ'
μ' ένα τέρεμαν γλυκίν
σίλια χρόνια έν' βράδυν.
Η μάνα εν κρύο νερόν
Όταν γερά η μάνα και άλλο κε μπορεί (2)
α τότε θελ βοήθειαν α τότε θελ ζωήν ...
α τότε θελ ζωήν
κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
αμάν και φτας το χρέωσις θα καίετε η ψυς
η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ και μπεν
η μάνα να μη είνετε η μάνα να μη εν
η μάνα να μη εν
η μάνα εν βράχος η μάνα εν ρασίν (2)
σο δύσκολον την ώρας μανίτσα, μανίτσα, μανίτσαμ
θα τσαείς
η μάνα εν το στήριγμαν τη χαράς το κλαδίν
τατινές η εγάπη κε βρίετε ση γην
η μάνα εν κρύον νερόν...
θα δέαβένε τα χρόνια θα έρουμε και μεις (2)
ατά είναι με τη σειράν κι θα γλυτών κανείς...
κι θα γλυτών κανείς
κατ ολ πρεπ να εξέρουμε σ ‘αούτο τη ζώην
Χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λεπ χαΐρ
Αητέν’ τς επαραπέτανεν
Αητέν' τς επαραπέτανεν
ψηλά σα επουράνια
και τα τζαγκία ατ' κόκκινα
και το τσαρκούλν' ατ' μαύρον,
εκράτνεν και σα κάρτζια του
παλληκαρί βραχιόνας.
- Αητέ μ', για δος με ασό κρατείς,
για πε με όθεν κείται.
- Ασό κρατώ κι δίγω σε,
αρ όθεν κείται λέγω.
Για ποίσον σιδερέν ραβδίν
καί χάλκινα τσιαρούχιακι
έπαρ σο χέρι σ' τη στράταν
κι όλεν το μονοπάτι.
Ακεί σο πέραν το ρασίν,
σ' αλάτ' επ' εκεί μέρος,
μαύρα πουλία τρώγν' ατον
και ασπρα τριγυλίσκουν.
- Φατέστε, πουλία μ', φατέστε,
φατέστε τον καρίπην,
σήν θάλασσαν κολυμπετής,
σ' όμάλια πεχλιβάνος,
σον πόλεμου τραντέλλενας,
ρωμαίικον παλληκάρι
Η κορ επείεν σο παρχάρ
Η Κορ επείεν σον παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Να είνεται ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Και για τ’ ατέν θα είνουμε, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Και κυνηγός σ’ ορμάνια, έλα έλα λέγωσε (δις)
Παρχαρομάνα εποίκε σε, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Κι εγέντ’ς λαλασαρία, έλα έλα λέγωσε (δις)
Εσέγκες με και σήν σεβτάν, έ ει πουλήμ-πουλήμ.
Τερείς με κρύα-κρύα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Η κορ εξέβεν σο παρχάρ, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Εγέντονε ρομάνα, έλα έλα λέγωσε (δις)
Εφώταξεν και ο παρχάρτς, έ ει πουλήμ-πουλήμ
Εμόρφηναν τ' ορμάνε, έλα έλα λέγωσε (δις)
Το τσαμπασίν
Εκάεν και το τσάμπασιν
Κι επέμναν τα τουβάρια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Και ν’ερρούξαν σό γουρτάρεμαν
Τ’Ορτούς τα παλληκάρια οφ οφ αμάν
Κλαίν τα πουλόπα τη Θεού
Κλαίν τα πεγαδομάτια, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Κλαίει το τσιαμπλούκ, το καρακιόλ
Κλαιν τ’ έμορφα τ’ ελάτια, οφ οφ αμάν.
Εκάεν και το τσάμπασιν σπίτε κι θ’απομένε, γιαρ γιαρ αμάν (δις)
Τρανοί, μικροί, φτωχοί, ζεγκοίν
Ολ’ κάθουνταν και κλαίγνε, οφ οφ αμάν.
Αρ εκάεν κι εμανίεν όλεν το παρχάρ
Και ν’εκές τιδέν κι επέμνεν, μαναχόν σαχτάρ (δις)
Την πατρίδαμ έχασα
Την πατρίδαμ έχασα έκλαψα και πόνεσα
λύουμαι κ’ αρωθυμώ oϊ οϊ οϊ οϊ ν’ ανασπάλω και πορώ (δις)
Μίαν κ’ άλλο σήν ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σήν αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)
Τα ταφίαμ έχασα ντ’ έθαψα κ’ενέσπαλα
τεμετέρτς αναστορώ, oϊ οϊ οϊ οϊ και σο ψώπομ’ κουβαλώ (δις)
Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τ’ ομάτεαμ’ έπλυνα (δις)
Εκκλησίας έρημα Μαναστήρεα ακάντηλα
πόρτας και παράθερα oϊ οϊ οϊ οϊ έπεμναν ακράνοιγα (δις)
Μίαν κ’ άλλο σην ζωήμ’ σο πεγάδιμ’ σην αυλήμ’
νέροπον ας έπινα, oϊ οϊ οϊ οϊ και τα’ ομάτεαμ’ έπλυνα. (δις)
Καλόν κορίτσ'
Καλόν κορίτσ',
καλόν κορίτσ'
καλόν κι ευλοημένον
ση χώρα φαίνετ' άσκεμον,λελέβω ατό,
σε μέναν φωταγμένον.
Καλόν κορίτσ' εχόρευαντ' έμορφα τα κορτσόπατα
τα κάλλια τουν εσείουσαν,λελέβ' ατά,
άμον μανουσιακόπα.
Καλόν κορίτσ' για χόρεψονεσύ τεμόν φραντάλαντα
αμάραντα μαραίν' πουλί μ',λελέβω σε,
και τεσόν η εγκάλιαν.
Ζιπάν ζιπί
Ζίπαν ζίπ η κάρδιαμ γομάτον' όνερα
λάσκεται απάν σα παρχάρεα σα κρύα νερά
Κάθουμ' ώρας και νουνίζω μικρόν πούλοπομ'
την ανάσας να έρται κρούει απάν σον πρόσωπομ
Να τερείς μεν και να σκίεις μεν μασέρ κοφτερόν
να σασέβω να μη εξέρω που κές να τερώ
Να τρομάζω και να στέκω άμον ιαντζούις
να ανοίγω τα σερόπαμ και κει απές να ρούεις
Να ερχεσαι γρυβών τς απάνι μ'
να σφιγγ'ς να τσιχρώντς
τα ντερτια ντο ειν' απεσ ιμ ολα να λαρωντς.